به نظرم توی دل همه آدم‌ها چیزی شبیه چراغ روشنه. یک چراغی که باعث میشه شوروشوق زندگی‌کردن و ساختن و ادامه‌دادن داشته باشند. خوبی چراغ پرنور چیه؟ اینه که حتی برای آدم‌های بی‌چراغ هم روشنایی ایجاد میکنه. من روزهایی که چراغم پرنور بود رو یادم میاد. انگار توانایی جابجایی کوه رو داری. حتی اگر در بدترین حالتت باشی. و روزهایی رو به یاد دارم که چراغم به آخرش میرسید و همه جا تاریک میشد و یک نفر با نورش باعث میشد بتونم حرکت کنم تا در اولین فرصت منم بتونم روشنایی خودم رو به دست بیارم. این‌روزها اوضاع چطوریه؟ این روزها چراغم شبیه دینام دوچرخه شده. فقط وقتی در حرکتم روشنه و وقتی وایمیستم خاموش میشه پس لذا دائم در حرکتم. امیدوارم بتونم مجددا مثل قبل چراغم رو پرنور کنم تا هم خودم به شور قدیم برسم و هم با نورم مسیر رو برای چند نفر دیگه هم روشن کنم.
این موزیک ویدیو از گروه باحال Coldplay هم توصیه میشه: